Listopad

Listopad i jesień dogoniły Kanazawę: pada coraz częściej, a nawet jak nie pada, to słońca jest niewiele i aż trudno uwierzyć, że nawet nie minął tydzień, odkąd paradowałam po kampusie w szortach i lekkim sweterku. Jeszcze nie ma mrozów, jeszcze wystarczy podkoszulek i ciepła bluza, aby móc przejść z akademika do klasy i nie paść, ale pora na przynajmniej lekką kurtkę jest tuż za rokiem.

W większości gołe drzewa na terenie kampusu.

Nie żebym narzekała, mimo wszystko jest listopad, a letnia pogoda w klimacie umiarkowanym nie trwa wiecznie. Ale też nie jest to powód do skakania z radości – jakkolwiek na to nie spojrzeć, chłód i deszcze nie zachęcają do wyjścia z domu, po zakupy czy w celu zwiedzania. To raczej pora na hektolitry herbaty, dobre książki i ciepłe skarpetki. Chociaż z drugiej strony, nie można też zamykać się na świat, więc jeśli tylko uda mi się trafić tak, by niedeszczowa pogoda zgrała się z moim planem lekcji, to trzeba będzie się gdzieś ruszyć i coś zwiedzić.

Mokry uniwersytet w Kanazale

Na razie jednak na zwiedzanie się nie zanosi, no, chyba że pobliskiego sklepu z używanymi rzeczami, o którym napiszę osobno, kiedy tam w końcu dotrę. Więc nadrabiam zaległości w lekturach, w serialach oraz nauce, pisząc wypracowania i przygotowując prezentacje.

No i wreszcie zaczęłam pracę, a przynajmniej jedną z dwóch, które udało mi się załapać. Powracam do nauczania angielskiego dziecka i jestem naprawdę zadowolona. Pomijając już fakt, że i chłopiec, i jego mama są naprawdę przesympatyczni i kiedy ja pomagam małemu z angielskim, oni pomagają mi z japońskim – zwyczajnie lubię uczyć dzieci. Nie bardzo mam jeszcze doświadczenie w nauczaniu dorosłych, to się zmieni w piątek, kiedy zacznę drugą pracę w uniwersyteckim szpitalu, ale myślę, że chyba nauczanie w ogóle jest czymś dla mnie.

Tymczasem idę sobie zrobić kolejny kubek herbaty. Jakoś mam wrażenie, że ocieplanie się herbatą ostatecznie wyjdzie mnie na rachunku za prąd taniej niż włączanie klimatyzacji.