Kenroku-en po raz drugi

Korzystając z okazji pod tytułem wizyta koleżanki z Oksfordu (której bloga polecam, jeśli ktoś czyta tego z powodu zainteresowania Japonią, a nie moją osobą), trafiłam wczoraj do Kenroku-en po raz drugi. No, technicznie to drugi i trzeci.

Chociaż nie udało mi się załapać na sam moment podwiązywania gałęzi drzew, wpierw miałam okazję zobaczyć efekty, za dnia. Nie powiem, chociaż sam pomysł podwiązywania gałęzi, żeby uchronić je przed złamaniem pod ciężarem zimowego śniegu, nadal wydaje mi się trochę dziwny, widok jest naprawdę śliczny. Mnie przypomina japońskie parasolki, z tym że pod nimi chowają się drzewa zamiast ludzi. Urocze.

Z kolei wieczorem tego samego dnia w Kenroku-en odbywał się tzw. light up (ライトアップ, raito appu). W tym momencie bardzo, ale to bardzo żałowałam, że nie mam lepszego aparatu albo przynajmniej statywu. Robienie dobrych zdjęć w ciemnościach graniczy z niemożliwością, więc większość moich jest ruszona i nie oddaje w pełni magii ani atmosferu podświetlonego Kenroku-en.

Na gładkiej tafli stawów odcicia były niemal krystaliczne - czego mój aparat, niestety, nie oddaje.