Motoryzacyjnie

Znamy – i, sądząc po ilości takowych na ulicach, raczej cenimy – japońskie samochody. Mają opinię niezawodnych i dość dobrych, może nie ochy i achy, w jakie popadamy na widok superfur w Top Gearze, ale dla przeciętnego zjadacza chleba japońskie marki zdają się być w sam raz. Bez wdawania się w subiektywne opinie ani gusta, ma się rozumieć.

Wydaje mi się jednak, że mało kto zdaje sobie sprawę z tego, że japońskie samochody w Europie różnią się od tych jeżdżących w Japonii. Nie zamierzam się wdawać w żadne techniczne drobiazgi, zwyczajnie się na tym nie znam ani nie to rzuca się w oczy najbardziej. Tym, co się rzuca w oczy najbardziej jest, cóż, ich wygląd.

Najłatwiej będzie mi się tutaj posłużyć psią analizą. Jeśli założymy, że przykładowa Honda Accord jest labradorem retrieverem – długie ciało, podłużny pysk, łagodny łuk zadu – to przeciętny japoński samochód, jak np. Honda Life, jest mopsem: wygląda, jakby ktoś go ścisnął z obu końców, aby zajmował mniej miejsca.

Parę razy zdarzyło mi się już takimi typowo japońskimi samochodami jeździć (moja host rodzina dwa lata temu miała podobny), mogę zatem zapewnić, że są jak TARDIS: większe w środku. Siedzi się wysoko, owszem, ale nadal mamy sporo miejsca na wyciągnięcie nóg, chociaż co wyższym osobom może nie być aż tak wygodnie.

Co więcej, ten trend nie ogranicza się wyłącznie do samochodów osobowych – w podobnym typie widziałam między innymi pick up trucki.

Na pierwszy rzut oka takie samochody ni to dziwią, ni to bawią (głównie przez skojarzenie ze wspomnianym już mopsem). Ale jak się nad tym zastanowić, to ich obecność wcale dziwić nie powinna, chociaż bawić, oczywiście, może, nikt nikomu nie zabroni chichotać czy uśmiechać się na ich widok. W Japonii niewiele jest miejsc niezabudowanych, a parking w miastach stanowi problem (im większe miasto, tym większy problem, naturalnie). Bardzo często jeśli uda nam się stanąć gdzieś, gdzie jest widok na Japonię nocą ze znacznej wysokości, jedynymi miejscami pozbawionymi świateł będą góry zbyt wysokie, by na nich budować domy, oraz w niektórych miejscach morze. Z pewnością trochę się to zmieni, jeśli ów widok uwzględni także jakieś wsie, ale nawet wsie są aż tak „puste”. Zaś kiedy brakuje miejsca, taki kompaktowy samochodzik jak najbardziej ma sens, bo owego miejsca nie marnuje: parkuje tak blisko ściany/barierki/czegokolwiek, jak tylko może, pozostawiając dość przestrzeni dla innych.

Oczywiście, nie demonizujmy ani nie przesadzajmy z uogólnianiem: „normalnie” wyglądające samochody również w Japonii są i nie są niczym dziwnym. Nie sposób mi oceniać, kto częściej kupuje które, ale kiedy tak wysilam pamięć, mam wrażenie, że w okolicach Osaki i Kobe, gdzie mieszkałam dwa lata temu, widywałam o wiele mniej tych „normalnych” niż w Kanazale – co, jeśli dobrze pamiętam, potwierdziłoby teorię o oszczędzaniu/praktycznym wykorzystywaniu wolnej przestrzeni, której w Kanazale i okolicach jest więcej niż w okolicach Osaki i Kobe (trzecie i piąte największe miasta w Japonii pod względem populacji; dla porównania Kanazawa jest trzydziesta czwarta).

Ile mopsochodów znajdziemy na tym uniwersyteckim parkingu?