W japońskim liceum

Jednym z przedmiotów, na które uczęszczam, są zajęcia z edukacji w Japonii. Jednak nie ograniczają się tylko do siedzenia w klasie i robienia notatek czy dyskusji – raz na jakiś czas mamy wycieczki do najróżniejszych szkół. I jako pierwsze odwiedziliśmy prefekturalne liceum Nisui w Kanazale (石川県立金沢二水高校, Ishikawa-ken-ritsu Kanazawa Nisui Kōkō).

Wejście do Nisui.
http://www.nisui-dousoukai.com/page17/index.html

Chociaż większość dnia została zorganizowana specjalnie dla nas, udało nam się dowiedzieć trochę o prawdziwej codzienności japońskiego licealisty. Pominę może obowiązkowy mundurek, bo to chyba każdemu się kojarzy z japońskimi szkołami ogólnie. Ale ciekawie było, na przykład, móc poobserwować przez chwilę zwykłe zajęcia. Mnie pozwolo wejść do klasy, w której odbywały się zajęcia z fizyki (której nie rozumiem po polsku czy po angielsku, to co dopiero po japońsku – a po wzorach wnioskuję, że uczniowie byli już dość zaawansowany etapie!) oraz zajęciach z angielskiego dla zaawansowanych (lekcje w całości prowadzone po angielsku i zmuszające uczniów do odbywania dyskusji czy dzielenia się opiniami). I, co ciekawe, jak dowiedziałam się od oprowadzających mnie uczennic, uczniowie, jak w Polsce, wybierają sobie profil, humanistyczny lub ścisły, jednak ich zajęcia ograniczają się wyłącznie do tych w ramach profilu. Czyżby upadł stereotyp wkuwającego fizykę kwantową i zaawansowaną matematykę azjatyckiego licealisty, który oblicza wszystko w pamięci i na szybko?

Klasa bez uczniów.

Pozostałość po poprzedniej lekcji.

Zresztą, już samo wejście do liceum było ciekawym doświadczeniem. Wiadomo, szkoły nie wpuszczają byle obcych na swój teren, a licealista widzący swoją szkołę na co dzień i nieznający innej nie będzie robił im zdjęć, byleby ktoś z zagranicy mógł zobaczyć. Nisui jest naprawdę ładna – i zaskakująco duża, pomimo iż byliśmy tylko w jednym budynku. Chociaż jak na tak sporą szkołę, biblioteka wydała mi się zaskakująco mała.

Galeria, gdzie uczniowie mogą spędzać przerwy i gdzie odbywają się apele.

Ale najciekawsi, jak można się było spodziewać, byli sami uczniowie. Tyle się słyszy o japońskich uczniach zakuwających dzień i noc, chodzących na dodatkowe zajęcia i korepetycje, pod presją i zestresowanych… lecz jak się przed takim stanie, to nie tylko nie wygląda na przytłoczonego tym wszystkim, ale wręcz się cieszy z tego, że właśnie tak wygląda jego życie codzienne. Starałam się nie wytrzeszczyć za bardzo oczu, kiedy grupa dziewcząt, które mnie oprowadzały i ze mną rozmawiały, powiedziały, że część letnich wakacji spędziły w szkole na jakichś zajęciach dodatkowych – ba!, same powiedziały, że im się podobało. Nie wyobrażam sobie, by gdziekolwiek indziej jakikolwiek licealista stwierdził, że spędzenie jakiegoś czasu wakacji w szkole na lekcjach może być fajne.

Miejsce do nauki na korytarzu.

Ostatecznie czas w szkole zleciał szybko (ale też niewiele go w ogóle było, tylko jakieś dwie, dwie i pół godziny) i było mi szczerze szkoda, kiedy trzeba było już wychodzić. Z chęcią porozmawiałabym sobie z paroma uczniami jeszcze trochę, poobserwowała j normalne zajęcia eszcze trochę czy nawet przerwę obiadową. Ale cóż, raczej się na to nie zanosi, jako że następnym razem czeka nas zupełnie inna szkoła.

Obrazek na zaparowanej szybie.