Jednodniowa podróż w przeszłość

Dobre już trzy tygodnie temu moja japońska rodzina zabrała mnie na wycieczkę do miasta Takayama (高山) oraz wioseczki Shirakawago (白川郷), obie znajdujące się w prefekturze Gifu (岐阜県). Można by powiedzieć, że to był jeden dzień w przeszłości, konkretniej w epoce Edo (1608-1868) – gdyby nie masy turystów, oczywiście.

Takayama była rządzona bezpośrednio przez rezydującego w Tokio (wtedy zwanym Edo) szoguna, zamiast przez któryś z feudalnych klanów (jak np. Kanazawą rządził klan Maeda). Tam też w całości zachowała się rezydencja, w której szogun przebywał, goszcząc w Takayamie. Dziś część mieszkalną wyeksponowano tak, jak by wyglądała za czasów szoguna, podczas gdy przynależące do rezydencji magazyny przerobiono na drobne muzeum Takayamy w okresie Edo. A oprócz tego w całym centrum miasta zachowały się uliczki z okresu Edo, teraz stanowiące w większości sklepiki. Gdybyśmy pojechali tam w okresie innym niż początek tzw. Golden Week, kiedy praktycznie cała Japonia ma wolne i podróżuje, pewnie ten klimat dałoby się lepiej poczuć – ale wtedy prawdopdoobnie ominęłyby nas ostatnie, przekwitające powoli wiśnie, które malowniczo rozsypywały się nad rzeką.

Słabo widać, ale to są płatki kwiatów wiśni na wietrze.

Wejście do rezydencji szoguna.

Tu szogun przyjmował petentów. Kawałek za drzwiami mieści się jego biuro.

Ogród, by szogun mógł odpocząć po pracy.

Z kolei Shirakawago to drugie w Japonii miejsce słynące z zachowanych z okresu Edo domów z dachami pokrytymi strzechą. O pierwszym z nich, Gokayamie, pisałam na początku grudnia. I Shirakawago jest praktycznie taka sama, zarówno estetycznie, jak i historycznie, obie wioski są na liście UNESCO i jedyne różnice to: a) Shirakawago jest większa; i b) Shirakawago odwiedziłam już wiosną, więc prezentuje się trochę mniej ponuro i, cóż, feudalnie niż odwiedzona wczesną zimą Gokayama.